Ve üç kıtanın kesişim noktası olan, dünyanın kadim hükümdarlarının kentini savunmak için dokuz bin Hristiyan güç bela toplanabilirken, padişahın saflarındaki otuz bin Hristiyan, Aya Sofya’nın kubbesindeki haçın indirilip yerine hilalin dikilebilmesi için kanlarını dökmeye hazır bulunmuştur!

Onun bu tür girişimlerindeki şaşmaz talihsizliğinden yola çıkarsak, Macarların padişahın karargâhıyla kurduğu temasın da Yorgo Brankoviç’in işi olduğunu söyleyebiliriz. Nitekim bu hikâyenin devamı da son derece talihsiz bir şekilde gelişmiştir: Elçilere Aya Romanos Kapısı’nın önündeki dev bataryayı gezme izni verilmişti. Macar subayları Türklerin topları nasıl ateşlediklerini görünce kahkahalarla gülüp, gülleleri ne kadar ağır olursa olsun bu şekilde nişan aldıkları sürece surları asla delemeyeceklerini söylediler. Sonra da padişahı Konstantinopolis surlarından uzaklaştırmak için gelen bu Hristiyanların ta kendileri, Türk topçularına surları yıkabilmek için top namlularını hangi seviyede tutmaları gerektiğini kendi elleriyle gösterdiler! Önde gelen çağdaş yazarların tamamı, bu gerçeğe bir şekilde değinir.96 Frantzes, hikâyeyi muhtemelen şehir halkı arasında anlatıldığı şekilde aktarır. Hikâyeye göre, kehanetleriyle ünlü Sırp bir keşiş, Hünyadi’ye Türkler İstanbul’u ele geçirene kadar Hristiyanlığın onlardan kurtulamayacağı kehanetinde bulunmuştu.

Bizans saflarında çarpışan bir Venedikli olan Nikolo Barbaro’nun tuttuğu Günlük, imparatorun dostu ve daimi yardımcısı Frantzes’in Hatıratı, şehrin savunmasında görev alan Sakız Başpiskoposu Leonardo’nun papa için hazırladığı rapor ve büyük ihtimalle görgü tanıkları tarafından yazılan Slavca Günlük; bu belgelerin hepsi bir araya geldiğinde, bize günden güne kaydedilen gelişmelerle kuşatmanın hikâyesini yeniden canlandırmamıza yetecek bilgileri sağlamaktadır.