Төлен Әбдіков

Баяғыда бір ханның жалғыз ұлы өліп, көңіл айтуға Едіге би келгенде, басын көтерместен, «менің бұл қайғым қайтсе қалады» деп сұрапты дейді. Сонда Едіге би:

– Ей, ханым,- десе керек.

– Ей, ханым, сенің бұл қайғың,

Келелі бидің кеңесінде қалады,

Биік таудың төбесінде қалады,

Өзен судың көбесінде қалады,

Қыран құстың қияғында қалады,

Жүйрік аттың тұяғында қалады,

Сұлу жардың қойнында қалады,

Ұлы тойдың ойнында қалады,

Осы айтқанымды істемесең,

Өле-өлгенше өзіңнің мойныңда қалады,-

деген екен.

Әкеңнің асында шаппағанда, атаңның басында шабасың ба» дейді ғой қазақ...

Өміріңде не ата-анаға, не дос-жаранға көңілдегі жақсылығыңды жасай алмай, бүкіл уақытыңды өткізіп алу қандай өкінішті.

Өмірдің мағынасын ылғи алыстан іздейміз. Әлдебір ұлы оқиғаны, ұлы әрекетті алыстан бастағымыз келеді. Дәл жанымыздағы негізгі мақсатқа уақытымыз жоқ. Оған алдағы жаз, алдағы күз немесе алдағы жыл бар.