arkadaş hararetle tartışıyormuş: Tartıştıkları konu, sigara içerken İncil okunup okunamayacağıymış. Papaya sormaya karar vermişler ve sırayla sorularını sormuşlar. Biri olumsuz cevap alırken diğeri izin almayı başarmış. İzin alamayanın sorduğu soru:

– Papa hazretleri, İncil okurken canım sigara içmek istiyor, içebilir miyim?

– Oğlum, İncil okurken Tanrı’ya odaklanmalısın. O yüzden İncil okurken sigara içilmez.

İzin alanın sorduğu soru ise:

– Papa hazretleri, sigara içerken canım İncil okumak istiyor, okuyabilir miyim?

– Oğlum, her nerede ve ne koşulda olursan ol, İncil okuyabilirsin.

Kıssadan hisse:

Esas olan, aldığın cevap değil, sorduğun sorudur.

Çıpalar öğrenilen programlardır ve ruh haline bağlıdır. Çıpaların çoğu çocukluktan gelir. Başlangıç noktamız öncelikle kişisel çıpalarımızı tanımak olmalıdır, yani çıpaların şansa bırakılmaması gerekir. Çıpalar olumlu veya olumsuz olabilirler. Çarpım tablosunu ezberlemeyi başaramayıp babasından tokat yiyen bir çocuk, çarpım tablosu ile tokat arasında bir ilişki kurar ve artık çarpım tablosunu her gördüğünde bu tokadı hatırlar. Bu çocukta negatif bir çıpa oluşmuştur.

“İstediğin kadar bağır, çağır.
Susan birini yenemezsin.”
—Fringe