Tamer Demirdelen

Bilinçaltının yarattığı psikosomatik rahatsızlıkları yine bilinçaltının yardımıyla gidermek mümkündür. Örneğin sınav kaygısı yüksek bir öğrencinin bilinçaltı, kaygıyı yaratan sınavdan sahibini korumak için bağırsak sistemini bozabilir, o geceyi acilde baygın geçirtebilir, elleri ayakları tutmaz olabilir. Ve sınav saati gelip geçtiğinde sahibini tekrar eski haline getirebilir.

Beynimizin yüzde 5’ini kullanabiliyoruz” lafı ne kadar da tanıdık değil mi? İsrafın en büyüğünü ziyan ettiğimiz ekmeklerle değil, gerçek kapasitemizi kullanmayarak yapıyoruz

“Birine bir şey öğretemezsiniz...
Yalnızca onu kendi içinde
keşfetmesine yardımcı olursunuz.”
—Galileo Galilei

Doğru soruyu soran istediği cevabı alır. Nasıl mı?
İki arkadaş hararetle tartışıyormuş: Tartıştıkları konu, sigara içerken İncil okunup okunamayacağıymış. Papaya sormaya karar vermişler ve sırayla sorularını sormuşlar. Biri olumsuz cevap alırken diğeri izin almayı başarmış. İzin alamayanın sorduğu soru:
– Papa hazretleri, İncil okurken canım sigara içmek istiyor, içebilir miyim?
– Oğlum, İncil okurken Tanrı’ya odaklanmalısın. O yüzden İncil okurken sigara içilmez.
İzin alanın sorduğu soru ise:
– Papa hazretleri, sigara içerken canım İncil okumak istiyor, okuyabilir miyim?
– Oğlum, her nerede ve ne koşulda olursan ol, İncil okuyabilirsin.
Kıssadan hisse:
Esas olan, aldığın cevap değil, sorduğun sorudur

“İnsanları kandırmak, kandırılmış olduklarına
ikna etmekten daha kolaydır.”
—Mark Twain

“Güç seninle olsun”

“Şu mahiler ki derya içredir deryayı bilmezler”
(Şu balıklar ki denizin içindedir, denizi bilmezler)
—Hayali

Çocuk aklımızla her şeye gücümüzün yeteceğine inanan ve bunu deneyen bizler, yıllar geçtikçe neden yapamayacağımız hakkında neredeyse kitap yazacak hale geliyoruz

Yaşlı bir Kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşan iki kurt köpeğini izlemektedir. Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtır ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli dedesinin kulübesi önünde boğuşmaktadırlar. Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğidir bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünür, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu anlamaya çalışır. Merakla dedesine sorar. Yaşlı reis, bilgece gülümseyerek torununun sırtını sıvazlar:
“Onlar benim için iki simgedir evlat.”
“Neyin simgesi?” diye sorar çocuk.
“İyilik ile kötülüğün simgesi. Tıpkı şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.”
Çocuk, sözün burasında “mücadele varsa, kazananı da olmalı” diye düşünür ve çocuklara has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekler:
“Peki, sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?´
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle bakar torununa.
“Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem o!”

“İnsanlar, onlara ne söylediğinizi unutabilirler.
İnsanlar, onlara ne yaptığınızı da unutabilirler.
Ama insanlar, onlara kendilerini nasıl hissettirdiğinizi asla unutmazlar!...”
—Maya Angelou