Ağaçlar da insanlara benzer;
ince uzun kimi, tıknaz kısa boylu kimisi.
Kimi donatır kendini görkemli çiçeklerle
yalın bir güzelliği kuşanır kimi.
Kimi güçlükle tutar ayakta çürümüş gövdesini,
kimi yayıp dallarını alabildiğine
keser genç ağaçların güneşini.
Ağaçlar da insanlara benzer;
kiminin, kucaklar yaşamı geniş dalları,
kiminin göklere uzanır dimdik başı.
Kimi bir başınadır ve cılızdır kökleri,
yıkılır ilk rüzgârda.
Kimi derinlere salar köklerini,
büyür bir ormanın içinde/ büyütür bir ormanı;
direnirler birlikte güçlü kasırgalara.

Ah, onca rüzgâr onca kar,
yine de her bahar
yamaçlarda bembeyaz papatyalar.
Umudun tükendiği an
yeniden fışkırır yaşam
yakılmış bir ormandan...
Gözünü güneşe diker fidanlar,
büyür bir meşe korusunda.
Ne tamamen karanlıktır gece,
ne aşılmazdır dağlar.
Sonsuza dek sürmez acılar.
Güneş gümüşünü döker de üstümüze
ağlarını umuda atar
her şafakta balıkçılar.

Rüzgâra Mektuplar Bırakıyorum
Yaşama söz kestiğimden beri
gidiyorum ardından bir yıldızın
devrime nişanlı yüreğimin
çağrısına uyarak.
Serüven değil aradığım
bir gençlik hevesi hiç değil.
Kimsenin kimseyi sömürmediği
ve insanların
sokaklarda kıvrılıp
açlıktan, soğuktan ölmediği
bir dünya istiyorum.
Yaşama söz kestiğimden beri
ardından gidiyorum bir sevdanın
devrime nişanlı yüreğimin
çağrısına uyarak.
Geleceğe umudunu, insana inancını
yitirmiş yüreklerin yere attığı
bir yıldızı parlatıyorum
her gün, her gün yeniden;
resmine bakıp gülümsüyorum.
Ah, ne güzel gülüyorsun...
Yaşama söz kestiğimden beri
ardından gidiyorum bu sevdanın
devrime nişanlı yüreğimin
çağrısına uyarak.
İğneyle kuyu kazıp
sözcüklerin büyüsünü arıyorum;
yağmurun her damlasında
her çiçeğin renginde,
her çocuğun, her kadının yüzünde...
Her acıda kanayıp
sarılarak her umuda
yaşamdan şiirler damıtıyorum;
ve her sabah yeniden
“Günaydın!” deyip güneşe
rüzgâra mektuplar bırakıyorum,
değiştirsin diye yazgısını insanlar
birleşen elleriyle.