Gülsüm Cengiz

Yasaklar çizer yolunu ömrümüzün

ağız dolusu gülmek yasaktır kadın olana.

Bundandır; ellerimiz kapatır ağzımızı da

keser yolunu gülüşümüzün.

Şarkı söylemek günahtır,

pencereden bakmak yasak.

Çimenlere basmak çıplak ayakla

sere serpe toprağa yatıp

bulutlara bakmak, düşler büyütmek

yasaktır

dans etmek sevdiğinle yağmur altında.

Yasaklar çizer yolunu ömrümüzün

yazılı, yazısız kurallar belirler hayatı.

Sonra korku, sonra sabır, sonra acılar...

Örselenir yürek, kırılır dallarımız fırtınalarda.

Suskunluğu öğütler kadınlar, genç kızlara

ne de olsa “ağaç yaşken eğilir...”

Sonsuza dek sürmez acılar.

Yaşa sevgiyi ertelemeden,

öğren yan yana durmanın gücünü,

geleceğe dön yüzünü.

Korkma, ağız dolusu gülmekten

yürümekten bir ormanın içinde

yasakların, korkuların üstüne...

Serüven değil aradığım

bir gençlik hevesi hiç değil.

Kimsenin kimseyi sömürmediği

ve insanların

sokaklarda kıvrılıp

açlıktan, soğuktan ölmediği

bir dünya istiyorum.

her gün, her gün yeniden;

resmine bakıp gülümsüyorum.

Ah, ne güzel gülüyorsun...

Her acıda kanayıp

sarılarak her umuda

yaşamdan şiirler damıtıyorum;

ve her sabah yeniden

“Günaydın!” deyip güneşe

rüzgâra mektuplar bırakıyorum,

değiştirsin diye yazgısını insanlar

birleşen elleriyle.

Seni özlerken, özlerken seni

yüreğim

çocuksuz okul bahçesi.

Yüreğim,

okşaya seve

otu, çiçeği, böceği,

kuşları, çocukları;

sana akıyorum

engelleri aşarak.

Sen topraksın

sulamak,

bağrında çiçeklenmek istediğim.

Yoldaşımsın,

bir yaşamsın

bilincimle seçtiğim...

–Neden ekmek bu kadar pahalı

bu kadar ucuz yaşam?

Neden yasalar hep varsıldan yana,

yaşam bunca acımasız yoksullara?