Kaybedecek Neyin Var ki

Dünya, adı üzerinde bir ‘kriz yeri’. ‘Aşağı’ anlamındaki ‘dûn’ kökünden ödünç aldığı anlamıyla, ‘aşağı yer’ demeye geliyor. Yani ihtiyaçlarımızı karşılamaktan aşağıda bir yerde duruyor dünya. Bizi ihtiyaçsız, sorunsuz eyleyecek bir yer olmaya yetecek yükseklikte değil. Arzularımızın çok altında. İstediklerimizin yüceliği yanında çok alçak kalıyor. ‘Çöl’ gibi. Kıtlık yeri. Susuzluğumuzu gidermeye yetmiyor. Bizi doyurmayı vaad etmiyor. Kendisiyle fit olmaya değmiyor. Daha fazlasını, daha ötesini istemekten vazgeçiremiyor. Az geliyor.
Öyleyse, dünyada işlerin hâle yola konulduğu bir zaman aramak boşuna... Öyleyse, dünyada işlerin tıkırında gittiği bir yeri özlemek beyhude. ‘Küresel kriz’ elbette ki olacaktı, çünkü burası ‘dünya’. Çünkü burası ‘kriz küresi.’

Mülkün Sahibi, sahip olmak/olmamak arasında kıvranıp duran insanlığa varlık manifestosunu en başından fısıldıyor: Ölmeyi de yaşamayı da ciddiye alma... Ölmekle her şeyi yitiriyor değilsin. Yaşamakla da her şeye sahip oluyor değilsin. Mülk O’nundur; senin değil... Sana her şeyi terk ettiren ölüm, bildiğin ölümlerden bir ölüm değil... Seni her şeye sahip eyleyen hayat da, o bildiğin hayatlardan değil. Ölüm de ödünç, hayat da. Ölmek: şimdilik. Yaşamak: zaten ‘şimdi’lik.

sensiz geçen süreyi bir hesapla: Milattan sonrasından sayarsan, yaklaşık 2000 yıl. Sensiz geçen o yıllarda, sensizlik kimsenin derdi değildi. Sen olmadan da işler tamam oluyordu. Seni beklemeden sofralar kuruluyordu. Senin eksikliğin mutlulukları eksiltmiyordu. Sen, kimsenin aramaya bile değer görmediği bir kayıptın. Senin kayıp olduğuna aldırmaksızın, yeryüzünde sevinçler yaşandı, keyiflere kıl kadar zarar gelmedi.

Sen, ey insan, hatırla ki bir zamanlar
hatırlanmaya değer bir şey değildin.”
İnsan sûresi, 1