Bir varmış, bir yokmuş. Allah’ın kulu çokmuş. Bu dünya bir konuk yeriymiş. Konan göçer, gelen gidermiş. Kimi bir hoş sedâ, kimi boş bir sevdâ bırakırmış.
Bu dünyada hoş sedâ bırakanlardan biri de bizim Keloğlan’mış. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, garip anacığıyla bir başına yaşarmış Keloğlan. İyi kalpli, temiz huylu bir çocukmuş. Aç görse doyurmak, çıplak görse giydirmek istermiş gücünün yettiğince. Yarın benden hesap sorar diye karıncayı bile ezmez, kin gütmez, haset etmezmiş.
