Hikayesi Olan Ölüler

Çünkü biliyordu, yeteri kadar uyuşursa insan, acıdan muaf tutuluyordu.”

Ve de mutsuzsun” dedim, “Aslında mutsuz olman için bu saydığım nedenler bile yeterli, ama senin mutsuzluğunun altında yatan şey başka. Mutsuzsun, çünkü bir mutluluk tanımın yok. Mutsuzsun, çünkü mutluluk nedir bilmiyorsun.”

Tüm hayatın bir illüzyon olduğunu biliyorsun ve sevemiyorsun bu yüzden insanları bir türlü. Sadece canın oynamak istediğinde kullanıyorsun onları.”

Onu sadece anlattıkları kadar biliyordum. Anlattıkları ve bana gösterdikleri kadar. Ama önemsemiyordum artık. Bir insanı tümüyle tanımanın mümkün olmadığını bana öğrettikten sonra, birçok şeye dair bakış açım değişmişti. Belki de zaten bu sebeple Ofelya’yla ilişkimiz müthiş gidiyordu çünkü onu tanımıyordum.

bebekten bile daha saf değil midir ölüler -ya da daha zararsız? Tökezleyeceğiniz bir an, tek bir an kollayıp ilk fırsatta boynunuza yapışarak kanınızı emmeye hazır vampirlerle dolu bir dünyada, ölü bedenlerden korkmak sizce de fazla anlamsız değil mi?

Hepimizi öldürüyordu yaşamak, sadece birçoğumuz bunun farkında değildik. Farkında olanlar içindeki cesaretliler, kendilerine steril intiharlar hediye ediyordu. Cesaretsizlerse söyleniyordu son nefeslerine kadar, yaşamın boktanlığı ve sonunda hiçbir şey elde edemeyecekleri üzerine. Edebiyatçı oluyordu genelde cesur olmayanlar, heykeltıraş oluyordu, ressam ya da şair…

Hiçbir yerden gelip hiçbir yere gidiyorduk. Hiçbir yere ait olabiliyorduk sadece ya da aslında ait bile olamıyorduk hiçbir yere.
“Beni yaşamak öldürüyor” derken ne de güzel anlatmıştı durumu Simone de Beauvoir.

bir kere tanışmanın yetmediği insanlar vardır. Birkaç kere bile tanışmanın yetmeyeceği insanlar vardır hatta.

açıköğretimini uzatabildiği kadar uzatıyordu. İnançlıydı ama kötü alışkanlıklarını meşrulaştırmak için “ottur, günahı yoktur

Ve o kadar siyah giyinirdi ki karanlıkta görünmez olurdu âdeta. Bir keresinde ona neden bu kadar siyah giyindiğini sormuştum. “Çünkü” demişti, “dünya beyaz giyilecek kadar temiz bir yer değil.”