Anton Çehov Hikayeler

Gerçeklik ve ilerleme yolunda büyüğümüz olarak bizleri öğütlerinizden yoksun kılmayınız diye ilave ederek o anda alnında biriken terleri sildi.

Durun! Bunlar papaz efendinin bahçesinden başka yere inmemişlerdir.
Böyle konuşup duran çavuşların yanından elleri bohçalı, ayakları çarıklı, manastıra sığınmış üç dilenci kadın geçiyordu. Kadınlar, papazın evine bakan Poçeşihin ile Optimov’u soran gözlerle bir süre süzdükten sonra adımlarını yavaşlattılar, onlar da aynı yere bakmaya başladılar.
Optimov arkadaşına,
– Evet, haklısınız, dedi. Sığırcıklar papazın bahçesine inmişler, çünkü vişneler olgunlaştı şimdi.
O sırada papazın evinin kapısı açıldı, papaz Vosmistişyev ile zangoç Vratoadov dışarı çıktılar. Adamlar, meydanda dikilenlerin onlardan yana havaya baktıklarını görünce buna bir anlam veremeyerek durdular, onlar da gökyüzüne bakmaya başladılar.
Poçeşihin:
– Papaz efendi kiliseye ayine yetişecek galiba, dedi. Tanrı yardımcısı olsun.
Yakındaki dereden yüzmekten dönen Purov fabrikasının işçileri meydandan geçiyorlardı o sırada. Az ilerde başlarını göğe dikmiş iki kutsal kişi ile manastıra sığınmış dilenci kadınları görünce durup onlar da yukarı baktılar. Kör bir dilenciyi gezdiren bir erkek çocuk ile bozulmuş sardalye fıçısını çöplüğe boşaltmaya giden bir köylü de onlara katıldı.
Poçeşihin:
– Galiba orada bir şeyler oluyor, dedi. Yoksa yangın filan mı çıktı? Ama yok, yangın çıksa dumanını görürdük.
Yolda dikilip duran köylüye seslendi:
– Hey, Kuzma! Ne var, neler oluyor orada?
Köylü bir şeyler söyledi ama ne söylediğini Poçeşihin de duyamadı Optimov da. Bu sesler üzerine dükkânların kapılarından tezgâhtarların uykulu yüzleri göründü. Tüccar Fertikulin’in ambarının duvarlarına sıva çeken sıvacılar iskeleden aşağı inerek fabrika işçilerinin yanına gittiler. Yangın gözetleme kulesinde yalınayak tur atan itfaiye eri bir an durup aşağı baktı,