Eyvallah

otobüsler. Perişan ederler o tertemiz yüreğini. Perişan ederler geleceğini. Binme kardeşim. Yanlış yerlere gitme kardeşim. Yaraların azar, huzursuzluk basar, geleceğin söner. Yapma kardeşim...
Varsa yanlışın tartacaksın.
Yanlışsa bindiğin otobüs, ineceksin kardeşim.
Bana güven,
Haram sevda otobüsü,
hiçbir zaman,
seni helal bir geleceğe götürmeyecek kardeşim…

an? Keşke olsalar. Keşke biri kapıyı açsa da dalsan içeri. Keşke biri gönlünü açsa sana da girsen içeri. Keşke sevse seni? Keşke…
Ya o kapıdan girince keşke çıkabilsem diye feryat edersen? Ya o gönüle girersen, keşke çıkabilsem diye feryat edersen? Ya çırpındıkça, feryat ettikçe daha da batarsan kederin içine?
Eyvallah de Fesleğen... Eyvallah…
Biz eyvallah diyelim de açacaksa Allah açsın o kapıyı, nasipse Allah açsın o gönülü bize. O soktu mu bizi bir kapıdan içeri, feryat yeri değil, cennet yeri eyler...
Feryat etmek istemiyorsan, önce bir eyvallah çekeceksin..

Aslında O hep var da biz onu ancak en yalnız halimizle görebiliyoruz. Ancak aciz hissettiğimizde hatırlıyoruz.

Her sabrettiğimiz imtihanda güçleniriz. Her güçlenmede bir sonraki sıkıntıyı sırtlamak kolaylaşır. Dert dediklerimizde Hakk’ı görmek kolaylaşır.

Bu güz de gelip geçecek Fesleğen, sabret, kokun da tazelenecek, sevgin de...

Üzülme hiçbir gidişe,
belki de gittiğine üzüldüklerin,
seni üzmeyeceklerin gelmesi için gitmiştir

Yorulmayacağımız,
sıkılmayacağımız,
yürüdükçe anlama kavuşacağımız bir yol…

Belki de o yola girmemizi bekliyordur,
hayatımızın anlamını bize verecektir,
güle rengini verdiği gibi bize de sevdiğimizi verecektir...

En çok da seviyorum dediğimde yalnız kalmaktan kokuyorum..

, ya kitaplar olmasaydı? Nereden anlayacaktık yitirdiklerimizi? Hiçbir reklam tabelasından küçükken 90’larda sokakta oynadığımız oyunları öğrenemezsiniz. Neden? Çünkü onlar para etmezler. Reklamlarda, televizyonlarda sadece para eden şeyleri görebilirsiniz. Kitaplarda ise genellikle yitirmememiz gerekenleri…

bazen öyle giderler ki,
sanki bir gün gelecekmiş gibi,
ama gelmezler…
Zaten en acıtan şey de gitmeleri değil,
sanki bir gün geri gelecekmiş gibi gitmeleri olur...

İçimizde ciddi bir boşluk var ve bunu doldurmak için arayıp duruyoruz. Bir hastalık gibi. Bir salgın gibi. Doğuştan herkesin sahip olduğu bir içgüdü gibi. Ve hiçbir şey bize doyumu yaşatamayacak gibi…

İnsanlar arıyor. Ama neyi? Bilmiyoruz. Çünkü bulduğumuz her şeyde, ulaştığımız her yerde aradığımızın o olmadığı ortaya çıkıyor. Tatmin olmuyoruz. Heyecan, ulaşana kadar sürüyor. Ulaşınca da sönüyor. Yeniden başka bir şeyi aramaya başlıyoruz.

Sanki içimizde bir kara delik var. Bütün finaller sıkıcı, bütün elde etmeler sıradan gibi. Ona yürürken ki heyecanı hiçbir sahip olma durumu karşılamıyor. Ke

İnsanın saklısı olmalı.
Onu özel yapan değerleri olmalı.
Herkesin bir şarkısı, bir şiiri olmalı.
Bir gün sevdiği çıkıp geldiğinde,
Ona anlatacağı bir şeyleri olmalı…

Mesela bir şarkı, öyle yoğundur ki hatırlattıkları sana. İçinin ses veren hali olur. Muhtemelen popüler olmayan, çok az kişinin bildiği bir şarkıdır. Kıyıp da paylaşamazsın, söyleyemezsin arkadaşlarına. Akustik bir kayıt, taş plak, ezgi, türkü veya neyse senin şarkındır o. Kimseye anlatmadıklarını sana anlatan, kimseye anlatamadıklarını haykıran…

Herkesin yaşamının bazı köşelerinden kendisiyle özdeşleştirdiği detaylar vardır. Kimseye söyleyemez, belki de söylemek istemez. Mekânlar, şarkılar, kitaplar…

Mesela bir kitap, işte bu çok özeldir. Hiç kimse bilmesin, okumasın, o tat bir tek bana özel olsun istersin. Eksik gelir o kitabı okumayan insanlar sana. O kitabı okuyan birini görsen, gurbette hemşerini görmüş gibi muhabbet edesin gelir.

Bu kitaplar seni dinler, seninle konuşur, sana cevap verir, sana yol gösterir ve seninle birlikte susar. Belki de en önemlisi gözyaşlarınızı siler.

Bir kitap ki... Satır satır yolculuğun! Hiç gitmediğin yerlere aklınla, kalbinle ayak basabileceğin yolculuğun. Sadece bileti sana ait bir yolculuk! İstediğini katarsın o yolculuğa. Sevdiğini, sevmediğini, sevemediğini, konuşamadığını, özlediğini, cayır cayır özlediğini...

Yolculuğun da saklıdır, yolculuğuna kattığın da... Saklıdır işte. Senin saklın. Kimseye anlatamadığın...

Gelip geçecek dünyaya değil, onu yaradanın muhabbetine talip ol.

Gittikten sonra anladım ki ayrılıklar imtihanların en büyüklerindenmiş. Yolu bulmaya geldik bu dünyaya, sonra da o yolda yürümeye. O yola girip ve yürümeliydim; yanından geçtiğim bahçeler, ırmaklar, güzel kokular dünyaya dalıp da o yolda yürümemek olmazdı. Sadece yürümeliydim.

Herkes bir gün mutlaka gider,’ diyordu. ‘Her şey bir gün mutlaka biter,’ demişti.

Dünyayı severdim. Kendimi severdim. Kıyafetlerimi severdim, sahip olduklarımı severdim. Sahip olamadıklarıma sahip olmak isterdim. Hep isterdim. İstenecek bir şeyler mutlaka bulurdum.

Tam da vaktinde gittin be Fesleğenim.

Dünyayı, dünyayı sevenlere bıraktım,

Seni unutmaya çalışmak şöyle dursun, anılarına sahip çıkmaya çalışıyorum.